قـطره‌ام با رود تا آغـوش دریا می‌روم            ذرِّه‌ام تا دامـن خـورشـیـد بـالا می‌روم
تـشنـه‌ام تا التـمـاس مشک سقا می‌روم            بـاز تا مـیـخـانه مـسـتـان مولا می‌روم

شدّت ایمان و رزم اوست توحید آفرین            برق شمشیرش ز خیل دشمنان بید آفرین
چون نگاه نافذ سقاست خـورشید آفرین            سنگ بودم آمدم، گوهر از اینجا می‌روم

از نگاهش می‌شود فهمید حسی ناب را            نور خواهد داد چشمش صورت مهتاب را
با نمازش برده زیر دین خود محراب را            پس برای کسب فیضش با تمنّا می‌روم

می‌رسم آنجا که زد بوسه نجف بر دست‌هاش            جبرئیل از شوق دارد ساز و دف بر دست‌هاش
هدیه داده حضرت حق هم شرف بر دست‌هاش            دست‌هایم خالی و… قربان آقا می‌روم

آمد آنکه در مثَل‌ها با ادب بـشناسی‌اش            ماه باشد در دل تاریک شب بشناسی‌اش
باید او را پور سلطان العرب بشناسی‌اش            با نگاهی بر قدش تا عرش اعلا می‌روم

می‌روم آنجا که باید سر بریزد محضرش            شخص عزرائیل باید پر بریزد محضرش
چند اقیانوس از ساغر؛ بریزد محضرش            پس به ساغر بوسی این ماه زیبا می‌روم

مست باید دید رزمی را که توفان می‌شود            از نگاه نافـذش خورشید پنهان می‌شود
هرکه می‌آید به جنگ او پشیمان ‌می‌شود            مست بودم، بعد رزمش شوخ و شیدا می‌روم

آه از رزمی که بی‌شـمشـیر باشد، آه آه            چـشـم‌های قـدر بر تـقـدیـر بـاشد، آه آه
کار دشـمن خـنـده و تکـبـیر باشد، آه آه            دیده‌ام در خواب دارم بی‌محابا می‌روم

سمت آن داسی که دارد غنچه را وا می‌کند            سمت آن رودی که دریا را تماشا می‌کند
قامتی خـم که غزل را بیت پیدا می‌کند            دید دیگر دست بر دامان زهرا می‌رود